Ilk 6 hafta felegim sasti. Ne kadar zor olabilecegi konusunda kimsenin daha once birsey soylememis olmasina kizdim. Ucana kizdim, kacana kizdim. Hayatim kaydi, cukura dustum, bittim, bir daha normale donemem sandim. Reflu, kolik ve hala suren kati diyet destegiyle daha da cok sandikca, kucagimdaki saglikli ve mis kokulu pamuk yumagi icin sukredecegime neler dusundugum icin o kahverengi seye daha da battim..
Sonra tam olarak hatirlayamadigim bir aydinlanma aniyla kendimi suanki halimde buldum. Hayatim kaymasina kaymisti, eski ben'den eser yoktu ama yeni ben'in eskiyi aratacak yani yoktu. Kaydigim yerde halimden memnundum. Bir kere multitasking bir insana donusmustum. Evin en uzak iki kosesi arasinda kucuk sarmal hareketlerle, iki elim dolu, kolumda bebem, omzumla kafam arasinda telefon, ceplerimden sarkan kivir zivirla, olabildigince hizli ilerlerken ayagimda da kirli bez torbasini sektirerek cope basket atabiliyordum. Sonra, hazirlanip evden cikis surem gunden gune isik hizina yaklasiyordu. Yavruyu kucagimda uyuturken bir elim rahat durmayan elini kolunu tutarken diger elim kendi kendini yikayabilmeyi ogrenmisti.
Bugun 26 derecelik havada, sokakta, sagimdan solumdan puset icinde benimkinin ucte biri buyuklugunde minnaklar gecerken son alti aydan aklimda mis kokulu pamuktan baska birsey kalmadigini farkettim. Insan guzel anilari hatirliyor sadece evet ama bence uykusuzluk da onemli bir etken. Hafizam artik zorlasam bile cok detaya girmiyor, ana hatlariyla ozet geciyor olan biteni.
Bir bakmisim 6 ay bitmis.. 1 yas.. yurudu kostu derken cosup gitmis zaman.
Nerden cikti simdi bunlar biliyorum. Gunes enerjisiyle calisiyor benim beynim.
