Akvaryum

Yeni hamaratligimiz resmini gordugunuz kanevice akvaryum. Eger gercekten bu isi seviyorsaniz, carpi carpi naksederken, kareleri sayarken kor olma tehlikesine aldirmiyor, bitmesi icin sabir tasinizi zorlamaktan cekinmiyorsaniz, bitirip cerceveletip duvara astiginiz gun karsisina gectiginizde aldiginiz keyif, varligina alisip onunden gunde sayisiz kere gecerken bile zaman zaman karsisinda durup bakarken aldiginiz keyifle ayniysa kendinizi yalniz hissetmeyiniz, siz de ender bulunur turdensiniz ...

30x40 cm kanevice akvaryum

Sandal sefasi

Cicekli

cicekli yastiga sempati duyanlar icin detayli bilgi burada... kolay gelsin;)

Filler

beklemek

kahvenin pismesini, postacinin gelmesini, mezun olabilmeyi... beklemekse hepsi ayni hepsi zor en sabirsizindan olunca insan. ben oyleyim. beklenen en cok sevilense bile beklemenin tadini cikaranlardan degilim. istedigim hemen olsun, bekledigim derhal gelsin, ozledigim cabuk donsun mumkunse bir daha hic gitmesin diyenlerdenim. beklerken gecmek bilmeyip sinirime dokunan zaman hangi arada caktirmadan 27 yil fark atti bilmiyorum. gormedim duymadim da gecerken...

Elmali kurabiye

Kurabiye hamuru
3 bardak un
1 paket margarin (250 gr)
1 kasik yogurt
1 fincan pudra sekeri (toz seker de olur)
1 cay kasigi kabartma tozu
1 paket vanilya

tum mazemeler karistilip, sert bir hamur haline getirilecek, anne tabiriyle "halledilecek". bu halledilme isinden kasit simdiye dek tam olarak tanimlanamadi, tamamen size kalmis. tarifin en can alici noktasi ise yaptiginiz hamurla cok oynamayin ibaresi. nice hamurlar gorduk coluk cocugun maskarasi oldu, kediler cicekler sekillendi, dondu geldi kurabiye oldu demeyin, elmali kurabiye hamuruna kisa ve oz davranin, tavrinizi netlestirin. siz hamurla ugrasirken bir yandan icine saracaginiz ici hazirlamakta fayda var. daha soguyacak bir de...

Elmali ic
3 eksi elma
1 cay bardagi seker
kirik ceviz
biraz tarcin

rendelediginiz elmalari, sekerle kisik ateste elmalar suyunu cekene kadar pisiriyorsunuz. ocaktan almadan once tarcin ve cevizi ekleyerek son kez karistiriyorsunuz, sogumaya birakiyorsunuz.

hamuru cok ince olmayan kalinlikta-2 mm-merdaneyle acarak ince uzun ucgenler kesiyorsunuz. yillar yili en cok vakti bu ucgenlerin duzgun esit boyutta olmasina harcayan ben isin puf noktasini kisa zaman once ogrendim (buradan takip edebilirsiniz). tencere kapagiyla muntazam daire kesip 8'e boluyormussunuz meger! ucgenlere elmali ici doldurup sararak katliyorsunuz, sekil bozuk olursa da telas etmeyin tadi ayni, nasilsa oyle de olsa boyle de olsa yenecek. bir sekilde islemi bitirip kurabiyeleri tepsiye dizince, orta sicakliktaki firinda -160C- kurabilyeler beyaz kalacak sekilde pisiriyorsunuz.

firindan cikar cikmaz yani sicakken, uzerlerine vanilya katilmis pudra sekeri ekerseniz tadindan yenmeyecegini goreceksiniz.

Afiyet olsun.

Havuclu Pasta

kitap ve bloglardaki pasta-borek-corek tariflerinin en onemli eksiginin hep muhtemel aksiliklere karsi ozellikle tecrubesiz insanlari savunmasiz birakmasi oldugunu dusunmusumdur. bu sebeple, tarif verirken kendi basima gelen her turlu talihsizlik, beceriksizlik yada yuh bu da yapilirmi canim tadinda durumlari paylasmayi uygun gorururum. amacim bu sayfayi gune cevirmek degil ancak yakin zamanda seri uretimde yaptigim birkac beylik tarifi yazmak, toplu geciste seyretmek guzel olur belki.

Havuclu Pasta
4 yumurta
2 su bardagi seker
2 su bardagi havuc rendesi
1 yemek kasigi tarcin
2 bardak un
1 tatli kasigi kabartma tozu
1 bardak findik ici (ceviz de olur)

Krema
2,5 yemek kasigi un (80 gr)
3 yumurta sarisi
50 gr kakao (3 yemek kasigi)
150 gr seker (6 yemek kasigi)
1/2 litre sut (yada su)

kafaniza gore takilip, yumurta ve sekeri once birlikte cirparak, kek malzemelerini karistiriyor, kucuk olmayan bir kapta pasta tabani seklinde pisiriyorsunuz. krema icinse, sut haric tum mazemeleri karistiriyor, en son sutu ekliyor, muhallebi kivaminda kremayi pisiriyorsunuz. dikkat etmeniz gereken husus- benim genelde basima geldiginden biliyorum- toz mazemeleri once az sutte eritip kisik ateste ezilmelerini saglamak, daha sonra kalan sutu boca etmek ve surekli karistirmak, bu sayede kremada parcaciklara pabuc birakmamak.

cok sicak olmayan kremayla sogumus pastanin ustunu ve yanlarini kapliyorsunuz. cok yetenekliyseniz yada isi biliyorsaniz pisirdiginiz keki bir butun halinde kaptan cikarip, bonus olarak ortasina krema surmek icin yatay olarak kesebilirsiniz. beceremediyseniz de sorun degil yalnizca ust ve yanlarin kremali olmasi yeterli. hazirladiginiz krema keke gore oldukce koyu renkli ve cimento harci kivaminda oldugundan, sebep oldugunuz her turlu delik, gocuk yada kirigi kekin uzerini sivamak suretiyle kapatabilirsiniz. tarifte yanlislik yok, gercektende bu mamulde birakin domuzu hic yag yok.

yukarida tarifini verdigim pastayi ilk defa bizzat kendi basima yaparken ilk hatayi keki pisirecegim kabi cok genis secmek suretiyle yaptim. ramazan pidesi kalinligindaki kekin ustunu kaplayacak krema da haliyle ramazan pidesine surulmus sokella gorunumunde oldu. neticede kek daha buyuk, nasiplenen insan sayisi daha fazla oldugundan sorun etmedim. untumayiniz ki gorunusu ya da tadi nasil olursa olsun muhim olan iyi niyetle harcadiginiz zaman ve emektir....

Afiyet olsun

not: tarifle yakindan ilgilenenler cekinmeden mail atip fazladan bilgi alabilirler

teprik

bir dilek daha gercek oldu...
yildizlarin hepsini coktan haketmis birine..
en gonulden tebrikler...

cizgili ciftlik

resim benim, evet 27 yasindayim... keceli kalemleri gorunce hala cok seviniyor, 20 renk kalem 1dolara alinmis olsa dahi hala bitmelerinden korkuyor ve bu sebepten gonlumce boyamaya kiyamiyorken, hala en cok ordek kurbaga araba agac ev gunes dag cicek bulut ve koyun cizmekten acayip zevk aliyorsam nolmus?

beyazotesi

alisamadiklarimdan bahsediyordum ya. iste bir yenisi daha geliyor. bu aliskanlik bozuklugundan ote bir sey, bir isyan... isyanim bu memleketteki camasir makinelerine. herdaim heryerde insani gunbegun himbilliga iten konfor, camasir yikama olayinda ucuncu dunya ulkelerindekinden az ileride kendini koyvermis. tamam dereye inmek, sahanlarda citilemek sozkonusu degil belki ama camasir yikamak adina yasadigimiz komun hayat ve paylasimci ruh en devrimcinin bile takdirini kazanabilecek boyutta.

evet burda ogrenci olmak zor. kit kanaat gecinmek, varolani memlekete ucak biletine vermek, zamanla birikeni de etrafta gezinerek yemek demek. onceki nesillerin mezun olup giderken biraktigi birbiriyle uyumsuz esyalari, isporta kalitesinde wal-mart alet edevatiyla harmanlayip ev kurmak demek. gel gelelim, azami 40 kisinin ortak kullandigi, icat edildigi modelinden, biri bozuk 6 camasir makinasini takiben yerlestirilmis ucu bozuk 8 kurutma makinasi iceren bu camasirhaneler en ucuzcu ogrenciyi bile isyana surukler. eve birer tane almak, yukarida resmini gordugunuz sehirmerkezindeki dereyi kullanmaktan manen ve bilhassa madden daha zahmetli. sepetimi yukleyip soylenerek yola ciktigim her camasir seferinde aklima eskiden mutfagin orta yerinde pazar gunlerini merasime ceviren merdaneli camasir makinasi geliyor. merdaneye sikisan camasir katmanlarina, kalin odundan kontrol sopasina ve hatta ariza cikarip icindeki suyu mutfaga bosaltmasina bile raziyim yeterki benim ve evimin icinde olsun. o zamanlarda da o emektar makinaya cok soylenirdik, evlerimizi bir cirpida renkli televizyonlara, otomatik camasir makinalarina acip eskilerin yasini bile tutmadan kumandalarimizi laylonla kaplayiverdik. insanoglu doyumsuz farkindayim ama bizzat icraatin icinden gelmis bir nesile bu mecburi paylasim cok fazla cok. ben yine de bunca zaman makinadan ve deterjandan gelmeyen hayrin gunesten gelecegi umudunu hala korudugum, son camasir gununde fazlaca gerilip, kinayan bakislara aldirmadan bahceye camasir ipi cektigim icin, sonuc husran olsa da mutluyum.

Annemin Kosesi

Bu kose hergun yeni birsey kesfedip zevkle ureten marifet hanimin henuz varligindan habersiz sergi kosesi. Fotograflayabildiklerim simdilik bu kadar, kendisine nazar degmemesi, emeklerinin meraklisina ilham vermesi dilegiyle...

En sevdigim hediyelik...

pink is my favorite crayon

insanin degisiklige ayak uydurma hizi beni genelde hayrete dusurur. bu meziyetin yalnizca insana has olmadigini, arastirma kisvesi altinda laboratuarda ugruna omrumu torpuledigim bakteri ahalisinden ogrendim. zaiyat amaciyla ortama bastigimiz kimyasallara bile gun geliyor besin muamelesi yapiyor bu aslanlar. yillardir elimin altinda nesilden nesile cogalan birlikte gulup birlikte agladigimiz bu dirayetli hayvanlarin hayat mucadelesini takdirle izlesem de bahsetmek istedigim mevzu yillar yili hala alisamadiklarimdan...

bunyemin israrla mesafeli durdugu irili ufakli detaylardan biri-aklima gelen ilki- yasadigim diyarda bir takim ozel hayatin genel yasanir olusu. bir baska ve aciklayici deyisle, okul, market, havaalani, restoran gibi coklu kullanima acik (umumi) tuvaletlere mazemeden olabildigince kisilarak konuslandirilmis havadar kabinlerin bireysellige olanak tanimamasi. zaten kapisi dahil hepi topu iki metrekare suntadan insa edilmis, guvenlik amaciyla birlesme yerlerinde en az iki parmak aralik birakilmis bu kabinlerle ilk tanismamda, sorunun menteselerde oldugunu dusunmustum. ilerleyen zamanda ne yazikki araligi tasarimcinin insafina bagli olarak degisen nicelerini gordum. guvenlik sart anliyorum ama insanin yerine gore en tedirgin yerine gore en uretken olabildigi heleki bir Turkseniz aklinizda kirk tilki gezdirip kuyruklarini birbirine degdirmediginiz bir ortam soz konusuyken cok daha hassas davranilmasi gerektigine dikkat cekerek, rahatsizlik duydugum daha nice konuyu ilerleyen zamanlarda aklima geldikce paylasmayi dusunuyorum. bunu nerde dusundugumu belirtmeme gerek yok sanirim.

resimlerdeki cicekler, beni sevindirenlere, sayfayi hala israrla takip edenlere, ses verenlere ve de vermeyenlere, pembe elbiselilerin hepsine, aslen bunca kokulu satiri paklasin ve hatta parlatsin diye...

mutfak

nasil anlatsam nerden baslasam... cok kisiydik ozaman bir ben uzakta kaldim simdi... bu seftali desenleri kimleri agirlar, bir yuvarlagin etrafina kac kisi sigar, ne yemekler gelir sofraya, ne sohbetler doner masada.. aklima kazinsin, yoruldukca oturayim, masanin demirbasi recelden tirtikliyayim, baktikca doyayim diye son ziyaretimde bu resmi cektim. koltuklarin dosemeleri, ortunun desenleri, duvarlarin rengi degisti, uzerinde kac nesil yedi-icti ama kendimi bildim bileli bu resmin bana hissettirdikleri hic degismedi.

yazi kisi farketmez tadindan yenmez bu renk cumbusu annanemin evinin mutfak kosesi. duzensizlik icinde kendine has duzen anlayisi yabana atilir cinsten degil. her kenar uyumlu her kose ani dolu. ben bu masada acilan cumbur cemaat kapanan mantidan baska manti sevmedim. yuvarlagin bir kosesinde hazirlanan icle diger kosesinde sarilan sarmadan iyisini yemedim. ben sevdiklerimi yanyana dizip doyurma bahanesiyle birbirine baglayan bu masadan beceriklisini gormedim... sadede geliyorum: herkesi cok ozledim.