Teyzeler



anne ben blogger oldum...
aslinda oldum mu daha pek emin degilim. biraz zaman gecmesi lazim. bikac hafta sonra da hala her aklima geldiginde ayni hevesle sayfaya bakip birseyleri duzeltiyorsam ya da index sayfasi yapmayi beceremeyip bunalmiyorsam umut var. simdilik en zoru neyi nasil yazacagima karar vermek. konusmaya hayrete dusulecek kadar erken bir yasta baslayip senelerce konusacak kelimesi ve anlatacak derdi ortalamanin uzerinde olan ben, is yazmaya gelince durakliyorum. sebebi herzamanki gibi cocuklukta gizli.

ilk yazma girisimim dogumgunumde hediye edilen ani defteriyle basladi. cok hevesliydim. tanidigim sevdigim herkese defterimin su meshur kalbim kadar temiz sayfalarindan ayirdim. ozunde herkes ayni seyi yazip ayni dileklerde bulundu ama guzeldi. defterim kuzenim (bilmem erkek oldugunu soylememe gerek var mi) tarafindan kacirilip en ince ayrintilarina kadar okunana kadar bos kalan sayfalarina aklima geleni yazdim. tabiki pisman oldum ama pismanlik beni ancak lise donemine kadar gunluk tutma fikrinden alikoyabildi. ikinci yazma girisimim olan gunluk, sevgili gunluk bugun dolma yedim'den ziyade beni ozamanlar derinden! etkileyen sarki sozleri, siirler, bizzat kendi hayatima yonelttigim elestiri ve yorumlarla dolup ele gecmesinden korktugum bir dokuman haline geldi. bu zaman zarfinda oturdugumuz evden tasinma potansiyelimiz belirdi. ihtimallerin zayifligina guvenerek kisa bir sureligin istanbula gittim. defteri yatagin altinda unuttugumu hatirlamistim ki cok uygun bir ev bulundugu ve benim donmem beklenmeden tasinilacagi haberi geldi. bir sure defteri annem yada babamdan hangisi once bulursa daha az problem yaratir ikileminde kaldiktan sonra annemi sectim. dondugumde emaneti okudugunu belli edip etmemekte kararsiz ama darilmis ve hatta kizmis tavirlari esliginde annemden teslim aldim. zaman gecti universite sinavina girdim tercihlerimde olup aklimda olmayan bir bolumu kazandim. sinav sonrasi her bunyenin yasadigi kitaplardan, deneme teslerinden, dersane soru yaprakciklarindan odami ve hayatimi arindirma zamani geldi. etrafta bu kadar merakli insan varken ve icimden kagitlara dokulen her turlu mazemeyi hala hazirda devam eden bayram temizligine dahil etmeyi uygun buldum. bir sonraki sahne bayram sabahinda bizim apartman girisi. kalabalik aile elopme merasimi icin arabalara yururken dayim ruzgarin ayaginin ucuna biraktigi dort tarafi yirtik kagit parcasinda yazani yuksek sesle okuyor. ... daha cok calissaydim keske su sinava... insan kendini gercek olmasini istemedigi durumlarin icinde buldugunda degisik bir aptallik cokuyor ustune. zaman mekan donmus baska bir boyutta bir sure sabitlenip-bu boyut yerin dibi olsa gerek- insanustu bir cabayla cozum yaratiyorsunuz. tabi yarattiginiz cozum icinde bulundugunuz sartlar, durumun rezilligi ve belki de etrafinizdakilerin olaya dahiliyetiyle orantili olarak ya size anlik ferahlik sagliyor yada daha beter durumlara yelken aciyorsunuz. Yani parcalara bolerek torbalara doldurdugum cope biraktigim kalintilarim karistirilmak suretiyle ucusmak, sokaga sacilmak ve tam da biz oralardayken onumuze sacilmak zorundamiydi bilmiyorum. kimbilir daha nice cumlelerimi hangi komsularimiz okuyup tahmin etmeye calisti. hepsinden onemlisi ben neyaziyodum ki sakindikca yabanci ellere gecti. dunyanin sonu olduguna o zamanlar emin oldugum bu anlar, o anlardaki suratlar aklima geldikce guldugum anilar olarak kaldilar simdi.

artik herkes okuyabilir yazdiklarimi...her ne kadar edebi degeri olmasa ve hatta okuyana fayda saglamasa da bu benim kacip kovalamacalara koydugum son nokta. sozu bir sekilde yukaridaki teyzeler resmine baglamayi isterdi gonul ama bu ilk yazim ve simdiden destanimsi kivama ulastim. yakin zamanin birinde, icimdeki huznun resim yaparak gitmesini istedigim bir saatte cizip boyadigim teyzeler hala her baktigimda beni huzunlendiriyor.

gelen giden, usenmeden okuyan bir de ustune yorum birakan herkese tesekkurler...