Seyir defterimden: PortoRiko II

NewYork'dan, dort bucuk saatlik yolculuk sonrasi, aksam vakti San Juan havaalanina iniyoruz. ucak piste tutununca kabinden yukselen alkis cok tanidik. disari ciktigimiz anda kemiklerimiz isiniyor, hava yuzbin derece. nem orani asmis. hohlasan yagmur tepene inecek. San Juan, Porto Riko'nun baskenti. biz bir yillik evliyiz. iki gunde cok is basarmak niyetindeyiz.. taksimetre yok. burasi 10, orasi 12, ilerisi 14 dolar. zaten butun sehir kabaet kadar.. otelin onunde bir kalabalik curcuna. alt katta mezuniyet, ust katta magazin basini partisi varmis. heryer bronz tenli full aksesuar tas gibi disi. gecenin kapanis cumlesi:

-o iki gozu oyup eline veririm lazim oldukca takip bakarsin!

Ertesi sabah plan, komsu sehir Fajardo'dan feribotla Vieques adasina gecmek. Komsu sehre fix taksi tarifesi 80 dolar. Haftasonu sebebiyle kusa donmus feribot saatleri ve yolda gececek zamana istinaden, yerel havalimanindan adaya direk ucmaya karar veriyoruz ki fiyat neredeyse taksiyle ayni..Ucagin bekledigimden de kucuk olabilecegini ucus kartini gorevliden alirken hissediyorum zira ortamda supersonik bir lakaytlik soz konusu.. Rollercoaster'dan, pirpirli ucaktan ve ic organlarimi serbest dusurecek herhangi bir olusumdan hic haz etmedigim icin fazlaca tedirginim. Kisa bekleme sonrasi Gate'deki gorevli bizi pilotla tanistiriyor ve bizden baska yolcu olmadigini ogreniyoruz.. Pilotcan onde biz arkada piste cikip ucaga dogru yuruyoruz. Bu mu, o mu, su mu diye bakindigim ucaklari bir bir gecip minik otesi bir ucagin onunde duruyoruz. Pilotcanin iste bu dedigi kagittan katlanmis hissi veren tasitin bir uzaktan kumandasi olabilecegini dusunuyorum..

Yedi kisilik ucakta iki kisiyiz, bir de pilot uc. Kapiyi disaridan birisi kapatirken, kalkisa hazirlik olarak pilot da sol kolunu disari sarkittigi cami kapatiyor. Madem biz bizeyiz alcaktan ucalim, diyor. Cok guzel olur derken icimden kucuk capli bir hatim indiriyorum. Pistin basina suzulup bir cirpida havalaniyoruz. Kalkis bekledigimden kolay oldu ama ya inis? Dusunme asagi bak, diyor icim, soz dinliyorum. Manzara muhtesem. Kucuk sevimli adaciklarin ustunden gecerken pilot yari beline kadar arkasina donup, kamerani hazirla, diyor. Ve hatta daha iyi gormemizi istegi yerlerin ustunde ucagi saga, sola yatiriyor..! Kalbim agzimda, agzim da kulaklarimda. 20 dakika nasil geciyor anlayamadan irice bir ada asagida karsimizda beliriyor ama hala inis belirtisi yok. derken, pilotcan en az 45 dereceyle burnu asagi salip inise geciyor. bismillah diyemeden piste konuyoruz. kalkistan bile kolay. hoplama ziplama olmadan. hemen alkisi basiyorum..

Vieques minicik bir ada. etrafta yabani atlar oldugunu ogrendigimde holivudvari yele salinimiyla sahilde kostuklarini hayal etmistim. oysa ki bunlarin bildigin inekten farki yok. kafalari hep yesillikte ve durmadan duruyorlar. her yerde.. atlardan baska adada cok samimi insanlar var. havanin, yesilligin ve turkuaz denizin sakinligi ustlerine sinmis sakin ve neseli insanlar. iki sehirden biri kuzeyde (Isabel II) digeri guneyde (Esperanza) ve aralarindaki mesafe arabayla 10 dakika. Esperanza'nin tek tuk dukkanlarindan birinde muhabbete daldigim teyze, okumaya usenecegimi bildigimden almadan geldigim kitaplardaki bilgiyi 15 dakikada ozet geciveriyor. hangi plaji en cok seviyor, nasil gidilir, ne yenir ne icilir ve kac korumali gunes kremi (80) almamiz lazim filan hepsini ogreniyorum. zaten avuc ici kadar bolge soz konusu. adanin dogusunda kimse pek ne oldugunu bilmiyor, askeri bolge, denemeler yapildigi konusunda soylenti var ama ne yol ne de giris izni var. geri kalan sahil deniz, plaj, koy, orman, yesil, mavi.. birilerinin etrafin renk ayariyla (saturation) oynamis oldugu hissini donene kadar koruyorum. tabi insan istiyor ki bir hatch bulsun, iki uc otherse denk gelsin bilemedin bir tapinak, isikli magara filan bulsun ama yok. belki de hersey nasip kismet.

Son olabilir. ama olmayabilir de.