Gecmis zaman olur ki...

Bes kusur yasimda okur yazar oldum. O yillarda ataga kalkan okuma yazma seferberliginin hedef kitlesi degildim belki ama televizyon izleyerek katildigim Meral ogretmen ve kafasi iyi calismayan sinifi sayesinde aradan cikiverdim.

Alti yasimda anaokuluna basladigimda, sinif elemanlari yukari ve asagi bakan cadirlarinin uclarini denklestirme cabasindayken, ben, iki ortali guzel yazi defterimin alti cizgili satirlarina sol anahtari kivrimlariyla dizdigim harflerimle, yeni kelimelerimi cumle icinde kullaniyordum. Bugun, elimle yazdigim yazilari, eli kalem tutan saglikli insan kolu acisiyla yazabiliyor, deftere ust kenardan bombeli yaklasmiyor ve cogu zaman solakligimi caktirmiyorsam, o zamanlar ziyadesiyle bos kalan vakitlerimi bu tip ergonomik calismalara ayirdigimdandir.

Yedi yasimda gercek okula baslama vakti geldiginde, cocugu okula baslatma hevesinin neredeyse tamamini agabeyime harcamis ebeveynim, o siralar kucuk kardesim projesini hayata gecirmekle mesguldu. Birinci sinifi atlayip okula ikiden baslamam fikri, fiziksel yonden ezilme ihtimalim goz onunde tutularak gecistirildi. Minyon olsam neyse, tamamen okul mudurunun halt yemesi. Yasitlarima tur bindirme firsatini da boylelikle kaybettim.

Kibrit kutusundan hallice, batmamis kooperatif evimizin-o yillarda parasini odeseniz bile kooperatifin anahtarini almak herkese nasip olmazdi-bagli bulundugu semtin okulu, apartmanimizin hemen arkasinda yukselen tepenin basindaki Esentepe ilkogretim okuluydu. Sozu gecen tepenin yamaci birkac gecede kondurulmus evlerden olusuyordu. Okullu olup sinifimi doldurdugum 69 arkadasim gibi ben de heyecanliydim. En az benim kadar heyecanli olan annem, beni okula getirip ilk tenefuse kadar caktirmadan etrafta fink atmis, saati geldiginde, arkadaslarin cogunlugunun cantasindan cikan yarim somun ekmek arasina surulmus tereyagli beslenmeleri gorunce sebebini sonradan anladigim mahcubiyete karismis uzuntuyu saklayamamisti.

Bizim okulun tasiti yoktu. Sabahlari okula, yetmis derece egimli yokusu tirmanarak variyor oglenleri bosa alip asagi salmak suretiyle rahatca evime donebiliyordum. Ucuncu gunumde cok sevdigim ogretmenim tarafindan ogretmen yardimcisi secildim ve geri kalan gunlerimde odevleri kontrol edip beser beser bile ilgilenmek mumkun olamayan kalabaliga okumayi sokturmekle gorevlendirildim.

Ilk haftamin bir gunu evde, gunluk olan biteni anlatiyorken, annem, ogrendigim ilk okul sarkisina istek yapti. Sarkiyi, daha ilk duyusumda, aksani, vurgusu ve yansittigi duygusuyla tastamam ogrenmis olmamin hakli gururuyla soyleyip bitirdigimde annem aglamaktan helak olmustu. Biricik ortmenimin hemfikri ve israriyla, ilerleyen haftalarda beni, araya torpil sokmak suretiyle Izmir’in en guzel yalilarinin bulundugu semtin ilkokuluna nakil ettiler. Yeniden birinci sinifa. Sarki mi?

Kaslarin arasina domdom kursunu degdi way, domdom kursunu degdi.
Bir avci vurdu beni way, bin avci beni yedi.
Aehh dedim agladim, yaremi bagladim
Egdi yar boynumu egdi, Allah kerimsin dedi, hancer yarasi degil,
Domdom kursunu degdi.

Benim, arkadaslarima fis sokturdugum zamanlari, nakil geldigim siniftakilerin iyi degerlendirmesine sevinmistim zira hepsini okur yazar buldum. Artik esittik, ayni seylere hayret edebilirdik. Sinifla cabuk kaynasmanin otesinde, haftalarin deneyimiyle, bes sene elden birakmayacagim sinif baskanligina secildim yine. Hizli okuma yarismalarinin birincisi, en muntazam el yazisinin sahibiydim. Sene baslarinda yoklama listesini, sene sonlarinda karneleri yazip, Pekiyilerin P’lerini ekseriye ayni boyutta tutmaya ozen gostererek ilk okulumu bitirdim. En tatli anilarin biriktigi kooperatif evinin onunden gecerek okula giden, adini hatirlamadigim ortmenime, o evde oturdugumuz surece, karsiliginda aldigim kocaman gulumsemeyle, camdan el sallamaya devam ettim.

(Resimde de gorulen aciklamali anlatim begenim kucuk yasimdan baki)