Seyir defterimden

Ucaklarin geri vitesi yokmus iyi mi. Alti bucuk saat hava alaninda oturunca mekanizmaya ziyadesiyle hakim oldum. Rutin islemler, yakit ikmali, kimin hangi gorevden sorumlu oldugunu takip etmek bir yana, sistemi elestirecek mertebeye erdim. Ustelik uygun mesafeden izlendiginde, canli hava alani legosu gibi mubarekler. Sikilmak mumkun degil. Farkli farkli kostumler, binbir cesit arac, bir kosturmaca bir telas...

Yine bir hava alaninda, yeni bir macera dolayisiyla, suursuz bir ordek edasiyla, kuzeybati dolaylarindan, cok daha soguk, kislari sadece kar ve buzlu, yazlari acayip nem ve sicakli, bahar bilmez bir sehre dogru ucmak niyetindeyim. Niyetten oteye gecebilmem, beklenen anonsa bagli tabii. Krismis arifesi serefine, konakladigim hava alani masraftan kacinmayip muhtelif koselere canli muzik yerlestirmis. Repertuar pek genis degil ama ikinci saatin sonunda muzik ve koro sayesinde artik nasil havaya girdiysem piyanist dedeye istek parcami ilettim. Kirmadi beni sagolsun. Dorduncu saatte parcalara eslik edebiliyordum ve hatta, canli muzik gruplarinin, araliksiz yagan kar sebebinden rotar rekoru kiran ucak yolculari olabileceginden suphelenmedim degil. Dort saat daha otursam burada, gorevi devralabilirim, zira bildim bileli su sarkiyi icra eden her hangi bir grubun elemani olmak istemisimdir...

Gecen yillarin aksine, tasiyamadigim bavullarima nispet guvenlikten tereyag gibi suzuldum bu sene. Personelinin tek kirici hareketi, sweatshirtumun altinda bisi olup olmadigini sormakti ki, yabanci bir sey yok amca, o benim doktora gobegi derken biraz utandim. Anlasilan, 25 kiloyu asmamak adina bavullu ve bavulsuz tarti ustune cikip indigim zilyon sefer sadece kondisyona yaramis. Kilo sinirini birazcik asan iki bavulu da guvenli kollara teslim edip, tarhana, asma yapragi ve biber salcasi kavanozlarimdan vazgecmemis olmanin mutluluguyla ucus kartimi alirken aklimdan gecirdim. Insana hayatta en luzumlu yetenek, goz ici destekli kocaman gulumseyebilmek...