bu sabah cocuklari arabaya doldurup okula yetistirmeye calisirken sarfettigim cumleler, aklima yillar once yazdigim anne sozu dinle postunu getirdi. actim okudum, cok guldum. sonra firsat buldukca dusundum..

seklinde baslayip, neyi bu kadar cok dusundugumu anlattigim, komikli bir yazi yazmakti amacim. bir kac denemeden sonra pes ettim. cunku sessiz kaldigim zamanda yazmaya calistigim nice zaman gibi, bir kez daha farkettim ki, artik uzun ve alengirli cumeleler kuran bir insan degilim.

cunku 6 yildir cocuklarla yasiyorum... kisa, net, oz, dogrudan konusuyorum. gunluk hayatta pratik niyetine laf sokamiyorum. ironi yapmiyorum. neysem oyum, neyse o. su 8 sene onceki halime bir kosu gittim, kolunu cimcirdim, gelisiguzel futursuzluguna kizdim, ben senin gibi olamam ama sen benim gibi olursun (annanem et al., 2011) diyip dondum. sogumadi icim.

once ayaklarima baktim. terlik giyiyor muydum? evet, fusya pompomlu yesil. atlet? asla! peki cocuklara neden uyanir uyanmaz corap giymeden gelmeyiiiiiin! diye sesleniyorum. bagiriyorum da denebilir? evde corap ya da terlikle gezmeleri beni daha iyi bir anne yapiyor mu? sanmam. o seslendigim bikkinli ses tonu olmasa hayat daha guzel sanki. ama ev soguk. sabahlari en cok. corapsiz yere basan ayak demek kimligi belirsiz karin agrisi demek. o kimsesiz karin agrisi mutsuzluk olarak direk bana girecek demek. corap giy ses tonum mu, mutsuz karin agrisi mi? bilmiyorum. atlet ve kulotlu corap zorunlulugu yok ama. iyi bir anne miyim yani? de get.

takvim ustunde 8 isik yili, pratikte 8 dakikada bana olan iste bu. yazarak konusmak yerine kendimle konusuyorum. kendimi olcup bicip, kesip dikip, egip bukup duzeltiyorum. dustugum vicdani sorgu sarmali kuyusundan el yordamiyla cikip onumuzdeki maclara bakiyorum.

su yazdigim dort paragrafin sonunda fark ettigim yenilik ise yazmanin bana hep ne kadar iyi gelmisligi. yazdikca varligini coktandir unuttugum beyin kivrimlarimin tozunu silkeledigim. kucaklasip hasret giderdigim. ben yine gelirim diyebilmek umidim.